Weer een schilderij
Toen ze jou zag kon ze alleen
Maar kokerzien
Verder was alles zwart
Stoeiend en boeiend was het
Om enkel jou te observeren
Haar ziel viel
En je absorbeerde haar hart
Ze geloofde in geleefde waarheid
Jullie wegen leken samen te smelten
In de horizon, die helaas het
Verdwijnpunt bleek te zijn
Opbouwen en afbreken
Met halfgesloten ogen
Om even weer blind te zijn
